Ouwe Heer

Betraand bleef m'n oog op de zin rusten:
'Dit is voor mij toch echt de laatste keer,
je bent vanaf nu m'n dochter niet meer'.
Schreef de man die me ooit welkom kuste.

Met een enkel woord m'n angsten suste.
Me vermaande met z'n 'meisjes zijn niet teer'.
Met Sinterklaas en Kerstmis, elk jaar weer
zulke mooie dingen voor ons kluste.

Maar waarom was je zo streng in een leer
die zelfs de Zwarte Kousen niet lusten?
Totdat je onverbiddelijke Heer

Genadeloos al je wanen bluste.
Je herkende zelfs je dochter niet meer.
Wat was wat me het meest verontrustte?