Dichter bij de dood

Het had weinig om het lijf, het leven
van deze neurotische malloot.
Een wanprestatie van de moederschoot!
In niets ook maar enigszins bedreven.

Zoveel jaren met aanpassen verkloot.
Er bleek niets, echt niets om na te streven.
Dat wat men groei noemt, is uitgebleven.
Ik bleef ver, ver, ver weg van de middenmoot.

Was bij m'n geboorte al afgeschreven,
want welk cijfer ook, het kleurde altijd rood.
Niets let mij me aan het Niets over te geven.

Maar waarom dan ben ik in zo grote nood,
is mijn nacht vervuld van angst en beven?
Om dit! Weer een dag dichter bij de dood ...